In mijn herinneringen zat mijn moeder vaak achter de naaimachine. Eerst uit nood geboren omdat ze het niet breed hadden. Maar natuurlijk vond ze het ook leuk. Ik herinner de oude machine nog goed, een witte met een roze-oranje kussen op de bijbehorende stoel. Ik herinner het geluid en zie nog de bergen met lappen voor me. De rieten manden met daarin knopen, ritsen, lintjes, garen en nog veel meer. Meestal vond ik het leuk wat ze maakt maar soms vond ik het vreselijk. Vooral de zelfgenaaide spijkerbroeken die er veel te netjes uit zagen. In de pubertijd ging ik die wreed te lijf met schuurpapier om ze er gedragen uit te laten zien. Op de foto zie je mij met mijn zusjes. In schattige jurkjes die mijn moeder heeft genaaid.
Zij was ook degene die een cursus deed in het maken van zonnekindpoppen. Ik was helemaal verliefd op die poppen. Ze leerde het mij en toen kon ik niet meer stoppen. Dat kwam goed uit want ik was in verwachting van ons eerste kindje. Hij is dan ook overladen met eigen gemaakt knuffelpopjes. De andere twee kinderen volgden er snel achter aan en ook die werden goed voorzien van knuffels.
Toen brak mijn kabouterperiode aan. Twee jaar lang heb ik alleen maar kabouters gemaakt die door het hele huis hun plekje vonden. Een kabouter in de keuken, voor het raam, op de trap en zelfs op het toilet.
Het volgende project waren popjes voor de seizoentafel. En dat is altijd mijn favoriet gebleven. Knuffels waren inmiddels overbodig en de kabouters waren zo talrijk dat je je soms in de Efteling waande. Maar met een seizoentafel kon je steeds veranderen. Een popje erbij, een popje eraf. Bloemen erbij, takken, stenen, mos, schors en alles wat maar leuk leek. In het atelier is altijd een goed gevulde seizoentafel voor het raam te zien. Met ontwerpen van mezelf en die van collega’s, meestal een bos takken of bloemen uit de tuin en soms een dikke luie poes.
