Gisteren verzamelde ik zaden van de vingerhoedskruid. Ik strooi ze op plekken in de tuin waar ik ze graag zie verschijnen. Ook op het stukje gemeentegrond naast ons huis probeer ik het elk jaar, maar daar lukt het nooit. Misschien voelen ze zich daar gewoon niet thuis.

Het ontwerp van dit bloemenkind is letterlijk overgetrokken van een vingerhoedskruid uit onze tuin. Een stevige steel vol roze klokjes. Hommels kruipen erin en verdwijnen bijna helemaal. Als ze onder het stuifmeel weer tevoorschijn komen, verspreiden ze het alsof het sprookjesstof is. Het heeft gezorgd voor de zaden en dus voor nieuwe bloemen.